Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/912

 Edmund uznał, że mechanik miał słuszność i mimo, że pragnął co najrychlej odnaleść Bertę, nie nalegał na bezzwłoczny wyjazd.
 — Czy masz pan jaką wiadomość o Janie Czwartku? — zapytał, — po chwili milczenia.
 — Niemam, ale nie tracę nadziei. Rób pan podobnie miej odwagę. Gdy odnajdziemy Bertę, znajdziemy także i Jana Czwartka, a wtedy dopiero weźmie dobry obrót nasza sprawa, wielkie dzieło sprawiedliwości i zadość uczynienia.
 Po raz drugi usłyszał wtedy młody doktór o zadość uczynieniu.
 Miał zamiar zapytać się bliżej, ale przypomniał sobie, że przyrzekł Moulin’owi i Bercie, iż nie będzie badał tajemnicy jaką się otoczyli.
 Powstrzymął więc zapytanie, jakie mając już wybiedz, zamarło mu na ustach.
 — Teraz, — rzekł Ireneusz, opuszczam pana, żegnając go słodami, do jutrzejszego widzenia.
 — Skoro mamy się widzieć jutro tak rano, może byś pan chciał u mnie pozostać na noc? — zapytał synowiec Piotra Loriot.
 — Ależ to ambaras dla pana...
 — Nic łatwiejszego! Mam dwie sypialnie. Każę przygotować drugą, w której zamiast łóżka będziesz pan miał wygodną sofę, i tam noc przepędzisz.
 Moulin przyjął chętnie tą szczerą gościnność Edmunda.
 Rozmawiali jeszcze czas pewien o Bercie o swoich nadziejach! poczem rozeszli się, aby się znowu o świcie połączyć.
 Cofnijmy się o kilka godzin wstecz i zobaczmy co się też dzieje w prefekturze policji.
 Naczelnik bezpieczeństwa, kazał do swego gabinetu