Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/913

przywołać sędziego śledczego, prosząc go o chwilę rozmowy na osobności.
 — Pan sędzia niechaj wybaczyć raczy, rozpoczął do wchodzącego, że mu przerywa w jego zajęciach, konieczność jednak zmusza mnie do pomówienia z panem.
 — Jestem na pańskie usługi. Jakich objaśnień pan potrzebujesz odemnie.
 — Objaśnień co do sprawy Loriota.
 — Co do sprawy dorożki Nr. 13.
 — Tak. Nie tylko, że ona nic naprzód nie postępuje, ale tajemnica jaką jest otoczona, a która pokrywa przestępstwo ważniejsze niż kradzież, coraz ciemniejszą się staje.
 — Wszak pan odbierasz raporty agentów wydelegowanych na śledztwo.
 — Te raporty są bez żadnego znaczenia, a na raporty inspektora nie zwracam wcale uwagi.
 — Inspektora Théfera?
 — Tak, o nim mówię. Wydawał mi się zawsze być bystrym i gorliwym, teraz widzę, że się opuszczać zaczyna i nie dba o swoje obowiązki.
 — Czyż go pan nie oddał pod dozór tajnego agenta.
 — Owszem, zrobiłem to.
 — Kogo żeś pan wybrał do tej delikatnej sprawy?
 — Plantadeta, jest on bardzo zręcznym.
 — I jakże... potwierdził pańskie podejrzenie?
 — Tak, i nie... Nic stanowczego mi nie powiedział; lecz kilka słów w jego ostatnim raporcie dają mi sądzić, że miałby wiele do powiedzenia, gdyby go zapytano.
 — A więc zapytaj go pan.
 — Mam właśnie zamiar to zrobić. Kazałem mu przyjść do siebie, lecz widzę jasno, że trudno będzie dociec całkowitej prawdy, i dowiedzieć się wszystkiego.
 — Dla czego? — Plantadet wie, że Théfer był dotąd jednym z naj-