Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/923

nie można też wymagać równej zawsze bystrości i niezmordowanych chęci.
 Agent uczuł burzę w powietrzu, czuł zawieszony grom nad swoją głową, ale niewiedział zkąd on nań uderzy.
 Mimo to, nie stracił przytomności, a udając zdziwionego.
 — Niemogę zrozumieć słów pana naczelnika, — odrzekł. Czyliż by moja władza odsądzała mnie od tylokrotnie dowiedzionej gorliwości?
 — Gorliwość przypuśćmy, że pozostała taż sama. — odparł naczelnik, — lecz nie wspierana już przez bystrość spostrzeżeń i kombinacyj, żadnych nie wydaje rezultatów. Nie posądzam cię o złą wolę Théferze, lecz wyznać muszę, że twoje władze intellektualne chylą się ku upadkowi. Może po dłuższym wypoczynku wrócisz do pierwotnej siły.
 — Czy wolno zapytać na czem pan naczelnik opiera swój sąd o mnie tak surowy?
 — Na twoich własnych czynach.
 — Na moich własnych czynach? — zawołał agent ze zdumieniem.
 — Tak; ty sam wyrobiłeś u mnie takie o sobie mniemanie.
 — Czy to ma się stosować do sprawy z dorożką № 13? zapytał z bezczelnością inspektor:
 Naczelnik poruszył głową potakująco.
 — Otóż nagana jakiej się bynajmniej nie spodziewałem: — odparł ironicznie Théfer. Sumienie nic mi nie wyrzuca, nie oszczędzałem się..! nie zaniedbywałem! Z narażeniem własnej osoby prowadziłem to śledztwo... Że rezultat nie jest pomyślny, mojaż to wina?
 — Sądzisz więc, że sprawców niepodobna będzie wyśledzić?
 — Wierzę w to... i jestem przekonany.
 — Czyżeś dobrze szukał i śledził?