Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/924

 — Robiłem wszystko, co robić było można, wszak jeśli pan naczelnik uważa za stosowne to jeszcze raz śledztwo ponowić mogę.
 — Robiłeś wszystko, co się robić dało... powiadasz? — przemówił naczelnik po krótkiem milczeniu.
 — Tak panie; tak sądzę...
 — Dowodzisz tem właśnie, że twój umysł policjancki już zstępiał zupełnie!...
 Théfer drgnął na te słowa: śmiertelna bladość pokryła mu oblicze.
 — Gdybyś był umiał tak jak dawniej, na mocy prawdopodobieństw wysnuwać wnioski i z tych wniosków dochodzić do czynu, byłbyś wykrył to, co inny wykrył za ciebie.
 Inspektor w czasie tej mowy, przechodził niewysłowione katusze.
 Widział oczy swego zwierzchnika utopione w siebie, oczy... które zdawały się czytać w głębi tego duszy, a czuł że twarz jego zdradza tą wewnętrzną trwogę.
 Ażeby się całkiem nie zdradzić, musiał przywołać całą siłę woli. Rysy jego twarzy, wyrażały tylko zdumienie.
 — Drugi... odnalazł ślad złoczyńców?.. — spytał drżącym głosem. I ten człowiek może powiedzieć w którą udali się stronę?
 — Tak.
 — I gdzież się zatrzymała dorożka?
 — Nie do mnie zdaje się należy, objaśniać ciebie w tym względzie.
 — Niech pan naczelnik wybaczy śmiałość słów moich, ale niemogę uwierzyć w to wykrycie. To, co miałem honor usłyszeć przed chwilą jest nie możliwe.
 — Dam ci zaraz dowód, — odparł naczelnik. — Doróżka zabrana z ulicy de l’Ouest, posłużyła do wykradzenia kobiety. Zawieziono tę kobietę do Bagnolet, tam za-