Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/929

nasz znajomy, Théfer. Zadowolony ze zdobytych wiadomości, spiesznie powrócił do domu.
 Połączywszy się teraz z Ireneuszem Moulin i Edmundem Loriot.
 W dniu, w którym wyżej opisane wypadki odbywały się w prefekturze, obaj ci młodzi ludzie kazali się zawieść do Montrenil. Było tak rano, że zaledwie poczęto otwierać sklepy.
 Ireneusz kazał zatrzymać się przed winiarnią.
 Właściciel witał szklanką wina nowo wchodzący dzionek.
 — Czy nie zechciał byś mnie pan objaśnić — zapytał wchodząc Moulin — gdzie tu mieczka pan Richard?
 — Ten dostawca drzewa?
 — Ten, właśnie.
 — Tam, na końcu tej szerokiej ulicy. Zobaczysz pan znak nad bramą. Dostarcza on drzewo wyłącznie do pieców wapiennych.
 — Dziękuję panu.
 — Czemże więcej służyć mogę?
 — Pragnął bym się jeszcze dowiedzieć — czy pan nie znasz wypadkiem pewnego Prospera Gaucher?
 — Prospera Gaucher? — powtórzył zamyślając się właściciel winarni. Nie panie — nie znam i mogę pana upewnić, iż po raz pierwszy słyszę to nazwisko.
 — Dziękuję i przepraszam; wyszedł Ireneusz.
 Wyszedłszy z winiarni, wrócili do dorożki i kazali się zawieść do składu drzewa.
 Szeroko otwarta brama, pozwalała zajrzeć w głąb podwórza.
 Z obu stron stały stosy nagromadzonych szczap i wiązek drzewa. W pośrodku wznosił się dom mieszkalny i kantor zamówień.
 Edmund z Moulin’em skierowali się w tę stronę.