Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/930

 W kantorze jakiś młody mężzczyzna pisał rachunki przy biurku.
 — Co panowie rozkażą? — zapytał spostrzegłszy nieznajomych.
 — Pragniemy pomówić panie Richard.
 — Jestem do usług. I o cóż chodzi?
 — Potrzebujemy pewnego objaśniena. Pan miałeś interes z panem Prosperem Gaucher?
 — Być może; wszak sobie nie przypominam. Tak licznych mam kundmamów, że ich zaledwie połowę znam z nazwiska. Gdzież mieszka ten pan Gaucher?
 — Sądziliśmy właśnie że się od pana o tem dowiemy.
 — A może panowie wiedzą czem się on zajmuje.
 — I tego nie wiemy.
 — W takim razie niepojmuję na jakiej zasadzie panowie zgłaszają się do mnie po informację? — z widocznym niedowierzaniem — zapytał pan Richard.
 — Z bardzo prostej przyczyny. Potrzebujemy odnaleść pana Gaucher dla powiadomienia go o spadku. Nie wiemy gdzie mieszka, a podobno przed kilkoma dniami pan dostarczyłeś mu pewną ilość drzewa.
 — Czy panowie są tego pewni?
 — Najzupełniej. Dwudziestego Października wziął od pana sto szczap i pięćdziesiąt wiązek drzewa.
 — Zkąd panowie wiedzą tak szczegółowo o zamówieniu pana Gaucher?
 — Ze znalezionego kwitu który mu wydano z pańskiego kantoru.
 — Z mojego kwitu?
 — Tak. Oto jest.
 Właściciel składu przypatrywał się bacznie podanemu papierkowi, a po chwili rzekł zwracając się do Moulin’a:
 — W rzeczy samej, jest to pokwitowanie mojego kasjera. Zamówienia dokonano podczas mojej nieobecności.