Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/932

 Weszli do pierwszej napotkanej restauracyi.
 Edmund napisał depeszę, a sowicie wynagrodzony dorożkarz, zobowiązał się dostawić ją, na miejsce z czego się wywiązał z całą sumiennością.
 O oznaczonej godzinie, dwaj nasi znajomi powrócili do składu drzewa i na szczęście zastali woźnicę.
 Pan Richard kazał go zaraz przywołać.
 — Jakóbie! — rzekł do niego, ci panowie potrzebują od ciebie objaśnienia gdzie zawiozłeś w dniu 20 Października sto szczap drzewa i pięćdziesiąt wiązek?
 Oczekiwana odpowiedź była dla Ireneusza i Edmunda kwestją życia.
 Woźnica zadumał, szukając w pamięci.
 — Sto szczap... powtórzył i pięćdziesiąt wiązek drzewa? — Zdaje mi się że ja zawiozłem na płaskowzgórze Capsulerie w Bagnolet.
 Serce Ireneusza uderzyło radośnie, a Edmund zapytał:
 — Do prywatnego domu?
 — Tak panie.
 — Czy pamiętasz tego człowieka, który robił zamówienie?
 — Pamiętam doskonałe. Było ich dwóch. Jeden niski, tłusty, drugi wysoki, chudy.
 — Jakto, dwóch? — zapytał Moulin.
 — Tak panie, dwóch.
 Ireneusz i Edmund spojrzeli znów po sobie.
 Chłopiec z restauracyi Richefen także wspominał o dwóch. Było więc prawdopodobne, że podany z dwóch różnych źródeł rysopis nieznajomych, odnosił się do jednych i tych samych osób.
 — I owi ludzie — zapytał doktór zamieszkiwali w tym domu do którego odstawiłeś drzewo?
 — Tak panie; mówili że są służącemu u pana Gaucher.
 — Ale ty niewidziałeś mego pana Gaucher?
 — Nie panie.