Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/935

do znanych nam drzwi. Służąca wprowadziła ich do właściciela.
 — Panie! — zaczął Ireneusz, w tej chwili dowiedzieliśmy się o nieszczęściu jakie pana spotkało i przychodzimy prosić o pewne objaśnienia.
 — Co do kwestyj pożaru?
 — Nie panie, co do osoby o której mówią że zginęła w płomieniach.
 — Pan mówisz o panu Prosperze Gaucher, moim lokatorze?
 — Tak właśnie... o nim samym.
 — Biedak! — musiał się dobrze upiec w tym ogniu, rzekł z jowialną wesołością właściciel. Utrzymuję, że to wskutek doświadczeń chemicznych sprowadził pożar mojej posesyi, i sam śmierć znalazł.
 — Pan Gaucher był więc chemikiem?
 — Tak przynajmiej mi mówił.
 — Jak dawno mieszkał w pańskim domu?
 — Od dwóch dni. Wynajął go w dniu 18 Października.
 — Czy pan znałeś go przed tem?
 — Nigdy go nie widziałem.
 — Wybacz pan, że go utrudzam mojemi pytaniami, lecz ważne powody znaglają mnie ku temu. Chodzi tu o życie drogiej dla nas osoby...
 — Chętnie na wszystko odpowiem — rzekł uprzejmie pan Servan. Niemam żadnego zajęcia, rozmowa z panami sprawi mi przyjemność. Opowiem więc panom mój początek znajomości z panem Gaucher. Pewnego dnia, zjawił się on u mnie z propozycją wynajęcia mu całego domu, zapłacił mi za rok, z góry, zabrał klucze i niewidziałem go więcej.
 — I nic pan o nim nie wiesz?
 — Nic panie. Skoro mi zapłacił za cały rok z góry, niepotrzebowałem o niego się rozpytywać.
 — Kto był jednakże ten człowiek?