Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/936

 — Wyglądał na przemysłowca. Mógł mieć lat około sześćdziesiąt.
 — Czy miał z sobą jaką służbę?
 — Zdaje się... a przynajmiej tak mówiono. Dwóch ludzi wchodziło tam i wychodziło bezustannie. Mówią że i oni stali się pastwą płomieni.
 — Ależ to niemożliwe!
 — Dla czego?
 — Przyznasz pan że z trzech ludzi zaskoczonych przez ogień, chociażby nawet w czasie snu, jeden z nich przynajmiej mógłby się ratować ucieczką. Jeżeli trudno im było dostać się do drzwi, to oknem ryzykować mogli.
 — Nie tak to łatwo jak się wydaje — odrzekł pan Servan. Okna były zaopatrzone żelaznemi kratami. Przed kilkoma laty, napadli mój dom złodzieje i zabrali mi wszystko. Odtąd więc, zabezpieczyłem się.
 — A drzwi?
 — Miały zarówno kratę zamykaną. Jeżeli więc ci ludzie przebudzili się zbyt późno wśród dymu i płomieni, nie mieli może dość czasu i rozwagi ażeby dobiedz do wyjścia. Zauważ pan proszę że gdyby choć jeden z nich był ocalał, bylibyśmy go już do tej pory widzieli.
 — A gdyby tym ludziom zależało na tem właśnie, ażeby ich nie widziano? — zapytał Moulin.
 — Cóżby mogli mieć w tem za interes? — odparł pan Servan.
 — Gdyby naprzykład podłożyli sami ogień dla ukrycia śladów popełnionej zbrodni...
 Właściciel spalonego domu na wzmiankę o popełnionej zbrodni pobladł widocznie.
 — Czyliżby to być mogło? — pytał zakłopotany.
 — Możebne to panie jak wszystko na świecie — odrzekł Ireneusz. Nie wiadomo panu czy robiono poszukiwania wśród gruzów, oraz czy odnaleziono ślad spalonych ludzi?