Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/938

Nieszczęśliwe dziewczę znalazłszy sposób ucieczki wpadło w rozpudlinę.
 — Wskutek tak strasznego upadku; musiała się zabić — zawołał młody doktór. Nie żyje już na pewno!.. moja ukohana Berta!
 — Nie przypuszczajmy takiej okropności ozwał się Moulin. Musieli byśmy zwątpić natenczas o sprawiedliwości Bożej. Jak ja tak i pan, drżę na samą myśl czegoś podobnego i dla tego mam jeszcze nadzieję...
 Obadwa szli dalej, w milczeniu, drogą błotnistą, z trudnością posuwając się pośród głębokich kałuż, których w tej miejscowości było podostatkiem.
 Na tej to drodze, spotkali wóz naładowany gipsowym kamieniem. Zbliżyli się do woźnicy.
 — Czy niemógłbyś nam powiedzieć mój przyjacielu, gdzie się znajduje starszy robotnik Simon? — zapytał Moulin.
 — W drugim szybie, na prawo... — odrzekł powożący. Widziałem go tam przed chwilą.
 Doszli wreszcie do łomów kopalni.
 Słyszeli zdala łoskot oskardów, uderzających w kruchą skałę. Ten łoskot wskazywał im drogę, wśród podziemnych korytarzów, łączących się w tysiączne zakręty.
 Nareszcie znaleźli się w przestronnym miejscu, gdzie pięciu ludzi pracowało.
 Ireneusz powtórzył zapytanie, jakie przed tem zadał woźnicy.
 Jeden z robotników zbliżył się ku niemu.
 — Tym, o którego panowie pytają, ja jestem — rzekł; czemże mogę służyć?
 — Przychodzimy prosić pana, abyś nam powiedział czy znasz robotników, którzy znaleźli tu ciało młodej kobiety, wpadłej w rozpadlinę?
 — Tak panie, znam ich — odparł Simon z uśmiechem.
 — Pragnęlibyśmy pomówić z niemi.