Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/939

 — Przyjdzie to panom z łatwością, zwłaszcza że tutaj, są wszyscy trzej, a mianowicie Grandchamps, Canuche i ja...
 — Niewysłowiona obawa ścisnęła serca obu przyjaciół Berty. Mieli nakoniec dowiedzieć się prawdy, lecz jaką ona będzie?
 — Czy znaleziona przez was osoba była jeszcze przy życiu, lub martwa?.. zapytał Edmund głosem zaledwie dosłyszanym prawie.
 Pomiędzy zapytaniem a odpowiedzią, nie ubiegła nawet sekunda, a mimo to, owa sekunda zdawała się być wiekiem dla obu młodych przyjaciół Berty.
 — Żywa — odpowiedział Simon.
 Obaj młodzieńcy wydali okrzyk radości.
 — Ale bardzo źle wyglądała — dodał robotnik. Za cud prawdziwy uważać, to można — mówił dalej, że się nie zabiła. Gdyby nie krzaki jakie panowie tam widzicie po nad waszemi głowami, stoczyłaby się na sam dół przepaści i o kamienie roztrzaskałaby głowę.
 Dreszcz wstrząsnął Edmundem i Ireneuszem.
 — Czy znasz pan nazwisko tej nieznajomej? — zapytał Moulin po chwili.
 Robotnik przecząco potrząsnął głową.
 — Byłą nieprzytomną, wcale mówić niemogła — odrzekł.
 — Ale możesz ją nam pan opisać...
 — Najchętniej. Była to kobieta dwudziesto lub dwudziesto dwu letnia, blondynka, piękna jak anioł, mimo śmiertelnej bladości i krwi, która pokrywała jej lica.
 — Dwudziesto letnia... blondynka... i piękna?.. Jest to więc Berta!.. to ona!..
 — Czy nie znaleziono przy niej jakiego listu lub przedmiotu z którego możnaby wznośić o jej osobistości? — zapytał Ireneusz.
 — Jedną tylko portmonetkę i klucz.
 I W tejże chwili zbliżył się ku mówiącym Grandchamps.