Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/948

 — To, czego od ciebie żądam, jest łatwą rzeczą. Nieprzyjaciele Berty niewiedzą, że biedne to dziewczę nie zginęło, a tem samem niedomyślają się jej obecności w szpitalu św. Antoniego.
 — W szpitalu? — wyszepnął Henryk z osłupieniem.
 — Tam znaleźliśmy ją po długim poszukiwaniu, tracąc i odzyskując naprzemian nadzieję. Szpital jest miejscem publicznem i jej wrogowie mogą ją tam znaleść, podobnie jakeśmy ją tam znaleźli. Trzeba więc koniecznie ażeby była przez jakiś czas niewidzialną dla ludzkich oczów, mając to na względzie, liczyłem na ciebie.
 — I miałeś słuszność. Cóż więc mam robić?
 — Jutro — rzekł Edmund jedziemy oba z Ireneuszem zabrać Bertę ze spitala.
 — Czy zdołacie tego dokonać?
 — Jej rodzina tylko mogłaby oprzeć się temu, a biedne to dziewczę niema rodziny.
 — Przypuśćmy więc, że Berta znajduje się już po za szpitalem, cóż dalej poczniecie?
 — Schronimy ją w jakie bezpieczne ustronie.
 — Czyż macie takie ustronie?
 — Tego przychodzę właśnie żądać od ciebie.
 — Odemnie? — zawołał Henryk.
 — Tak. Jak widzę, że nierozumiesz mnie wcale.
 — Zgadzam się na to; — lubo wydaje mi się nieprawdopodobnem, ażebyś chciał umieścić swoją ukochaną w pałacu de la Tour-Vandieu. Więc we dwa dni wiedziała by o tem cała dzielnica miasta, dzięki gadatliwości służących którym przecież niemożna nakazać milczenia.
 — Nie miałem wcale na myśli pałacu de la Tour-Vandieu, ale twój, ojciec posiada na Uniwersyteckiej ulicy swój własny pawilon położony w głębi pięknego ogrodu.
 — Tak; w rzeczy samej — odrzekł Henryk. Zupełnie o tem zapomniałem. Pawillon jest umeblowanym i zdatnym