Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/949

na zamieszkanie. Schowany jak gniazdko między staremi drzewami nie wpada w oczy nikomu, ztąd i ciekawość sąsiadów dla niego nie istnieje. Trudno znaleść lepsze po nad to schronienie.
 — Oddajesz go więc do mego rozporządzenia?
 — Najchętniej!.. Sądzę że nie wątpisz o tem?
 — A czy twój ojciec zgodzi się na to?
 — Gdyby był w Paryżu, jestem pewien jego zezwolenia. Teraz, podczas jego nieobecności ja sam się rozporządzę.
 — Daj mi więc klucze i piśmienne upoważanie.
 — Za chwilę. Muszę się jeszcze porozumieć w tej kwestyi z intendentem mojego ojca.
 Przywołany pan Marceli Rigand, stanął przed młodym księciem w postawie pełnej poszanowania.
 — Panie Rigand — zaczął Henryk, mój przyjaciel pan Edmund Loriot prosi mnie o małą przysługę. Daleka jego kuzynka przybywa do Paryża na czas kuracji. Lekarze zalecili jej zupełne odosobnienie i spokój bezwzględny. Zauważyliśmy że nasz pawillon przy Uniwersyteckiej ulicy, zupełnie się na ten cel nadaje. Jak pan to uważasz?
 — Rzeczywiście myśl wyborna! — Nigdzie nie możnaby znaleść wśród miasta, takiego cichego ustronia. Ulica prawie pusta a mieszkanie znajduje się w wybornem powietrzu; tak właśnie jak potrzeba dla chorej osoby.
 — Czy pan masz klucze?
 — Mam panie.
 — Zechciej je więc dać panu Loriot’owi.
 — Za chwilę służyć niemi będę.
 — Jakże ci mam podziękować?.. — zawołał Edmund, skoro drzwi zamknęły się za intendentem. Czemże się tobie odwdzięczę?
 — Nie dziękuj mi zupełnie. To, co czynię dla ciebie jest taką bagatelą, że wspominać o tem nie warto. Pragnął-