Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/95

kozła aby doń nie powrócić więcej, będzie oznaką że w lampie zabrakło oliwy.
 Wtedy nie bedziesz potrzebował już mną się zajmować chyba pomyślisz o kupieniu dla mnie ostatniej koszuli... koszuli mocnej i trwałej, pamiętaj!
 Podniósł rękę do oczu, jak gdyby powstrzymując łzę wyzierającą mu z pod powiek, a potem:
 — Urodziłem się woźnicą, woźnicą żyłem i umrę woźnicą!... dodał; oto moje postanowienie.
 Zamilkł, a następnie zmieniając ton mowy:
 — Wybacz, rzekł, panie Henryku, ale zmuszony jestem przypomnieć naszemu doktorowi, iż zamówiono mój fjakr na dwunastą w południe, a teraz jest już po jedenastej.
 — Jedź zatem stryju, — odparł Edmund, ja potrzebuję jeszcze pomówić z panem de la Tour-Vandieu.
 — A więc uciekam. Kiedy przyjdziesz do mnie?
 — Niezadługo.
 — Pamiętaj że obiecałeś przedstawić mnie komuś... którego poznać bardzo pragnę...
 — Niezapomnę o tem.
 — Nie uwierzysz, jak radbym widzieć moją przyszłą synowicę... Nieznając kochać jej niemogę, a tak potrzebuję kochać.
 Na oblicze młodego lekrza wystąpił rumieniec, wyjąknął z cicha słów kilka.
 — Do widzenia panie Henryku!... wołał Loriot, wdrapując się na kozioł fiakra numer 13. Trzasnął z bicza i cmoknął na szkapy.
 Oba konie ruszyły z pośpiechem.
 — Jakaż to zacna i szczera natura!.. zawołał Henryk, spoglądając za odjeżdżającym.
 — Jest to najlepszy z ludzi, — rzekł Edmund, kocham go jak ojca, i gdybym był został zamianowany naczelnym lekarzem w szpitala, zmusiłbym tego kochanego stryja, aby