Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/950

bym byś kiedy zażądał odemnie większej, a przynajmniej trudniejszej do wypełnienia ofiary.
 — Wierzę w twoją dla mnie życzliwość... A teraz powiedz mi co porabiałeś od tej pory? Widzę że ciągle pracujesz.
 — Obecną moją pracę przy jakiej mnie zastałeś nazwać by można rozrywką. Przeglądałem dawne procesa. Mam to dziwne upodobanie. Sprawy sądowe w czytaniu, sprawiają mi wiele przyjemności niźli najbardziej zajmujące romanse. Pochłaniam, że tak powiem, wszystkie znakomitsze sprawy. Czytam oskarżenia, obrony i wyroki. Pragnę się kształcić na tych wielkich wzorach jakie nam zostawili słynni adwokaci lat dawnych i właśnie teraz czytałem bardzo zajmującą sprawę, sądzoną przed dwudziestoma laty, jaką w streszczeniu przedstawiono na owej pamiętnej zabawie u pani Dick-Thorn.
 Edmund słuchał pilnie.
 — Ach! tak... — zawołał. Jakąż to sprawę?
 — Wszakże wiesz dobrze. Ow żywy obraz, zatytułowany: „Zbrodnia na moście Neuilly.“
 — Prawda! — ten, który tak przeraził wtedy gospodynię domu?
 — Ten sam.
 — Więc to nie było fantazyjne, przedstawienie, ale rzecz wzięta w rzeczywistości — zapytał Edmund ze wzrastającą ciekawością.
 — Tak; było to prawdziwe zdarzenie. Proces niesłychanie zajmujący! — Posądzono jakiegoś biednego mechanika, o zabicie swojego stryja, doktora z Brunoy.
 Loriot usłyszawszy te słowa, zadrżał widocznie.
 — Doktora z Brunoy? — powtórzył żywo.
 — Tak. Ale jak widzę i ty zasmakowałbyś w takiej literaturze, jeszcze ci szczegółów nie opowiedziałem, a jesteś już zaciekawionym.