Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/953

 — Bez wątpienia. Było to w swoim czasie głośne morderstwo.
 — Powiedz mi gdziebym te roczniki mógł nabyć?
 — Wątpię abyś je dostać mógł teraz. Wydanie musi być wyczerpane. Jeżeli chcesz, chętnie ci moim egzemplarzem służyć będę.
 — Skorzystam z twojej propozycji i zabiorę go dziś do domu.
 Dalszy ciąg rozmowy obu przyjaciół, przerwało wejśeie pana Marcelego Bigand.
 — Przepraszam za opóźnienie — rzekł wchodząc ale nie moja w tem wina. Pamiętam dobrze że były podwójne klacze do pawilonu tyle czasu szukałem i jednego z nich w żaden sposób znaleść niemogę. Niech więc panowie choć tymczasem ten jeden zabiorą.
 I podając klucz zwrócił się do Edmunda.
 — Radziłbym panu — rzekł, panie doktorze kazać przewietrzyć pokoje, za nim pan tam wprowadzisz tę chorą, niezaszkodziłaby i w piecu przepalić.
 — Dziękuję na dobrą radę — rzekł Edmund, załatwię się z tem jutro.
 — Panie Rigand — zagadnął Henryk, nie życzę sobie ażeby służba pałacowa wiedziała o tem że pawilon mojego ojca oddaję na czas jakiś do użytku mojemu przyjacielowi.
 — Zastosuję się do pańskich życzeń — odrzekł intendent i pożegnał obecnych niskim ukłonem.
 Edmund również zabierał się do wyjścia.
 — Już idziesz? — zapytał Henryk.
 — Idę, mój przyjacielu, wszak sądzę że niedługo do ciebię powrócę, a wówczas może będę ci miał wiele... bardzo wiele do powiedzenia.
 — Czy aby rzeczy przyjemnych dla ciebie?
 — Niewiem jeszcze — odparł doktór tajemniczo.