Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/956

 — Potrzeba do tego jakiego prywatnego ekwipażu, bez numeru.
 — To niepodobna! — nieznam nikogo takiego z resztą użyty ku temu woźnica, zdradziłby nas niezawodnie.
 — W takim razie jeszcze jeden pozostaje nam środek...
 — Jaki? — mów prędzej stryju.
 — Przewieść ją na zwykłym wózku wieśniaczym.
 — Jak też można robić taką propozycję moj stryju?.. zawołał z oburzeniem Edmund, wszak wiesz że dziewczyna jest między życiem a śmiercią!
 — Nie widzę w tem nic niebezpiecznego, nic... nic coby jej stan zdrowia pogorszyć mogło i mimo twojego oburzenia, obstaje przy swoim. Można bardzo wygodnie na wiązkach słomy ułożyć materace i przewieść ją jak w łóżku.
 — Znakomity projekt!.. zawołał Ireneusz. Tym sposobem zatracilibyśmy za sobą ślad wszelki; myślano by że pannę Bertę wywozi się na wieś. Ale zkąd wziąść takiego wózka?
 — To już rzecz moja; nie troszczcie się o to. Wszystko będzie urządzone z całą przebiegłością i sprytem. Upewniam was że nie wystąpię w moim dorożkarskim ubraniu. Ustroję się odpowiednio do okoliczności. Będę wieśniakiem w każdym celu, takim jakiego tylko okolice Paryża dostarczyć są w stanie.
 — Ha! ha! mój stryju, zaśmiał Edmund, nowe w tobie odkrywam zdolności. Nigdy nie przypuszczałem że nam tak wybornie poradzisz.
 — Widzisz mój chłopcze, że nienależy wątpić o moich przymiotach, doświadczenie nauczyło mnie rozumu. Ale wracajmy do rzeczy. O której godzinie każecie mi się stawić przed szpitalem?
 — O pierwszej w południe.
 — Zgoda; będę punktualnie. Do widzenia moi kochani. Trzeba jechać trochę na miasto.