Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/960

sposób wykrycia miejsca gdzie się zatrzymywała dorożka numer 13; czyli więc teraz niedowię się jacy ludzie i w jakim celu to uczynili?
 Nie było nic w tem niemożebnego, mimo że to przypuszczenie zdawało się być nieprawdopodobnem.
 Jednam słowem Plantade wzbudzał niepomierny przestrach w Théferze, skutkiem czego tenże śledził każdy krok jego, ażeby w razie potrzeby zatarasować mu drogę, lub w ostateczności usunąć niebezpieczeństwo, usuwając samego człowieka.
 Przypomniał sobie słowa Klaudyi Varni, przez nią wymówione kiedyś.
 — Zostałeś pan w wir wciągniętym, gdzie na pewno zginiesz jeśli go niepokonasz.
 Chciał też za jaką bądź cenę zwyciężyć i być spokojnym.
 Czy było potrzeba uprzedzić księcia i panią Dick-Thorn o tem co zaszło? Théfer zadawał sobie to pytanie i odpowiedział przecząco.
 — Na co się spieszyć? Będzie czas zawsze uprzedzić swoich wspólników o grożącem niebezpieczeństwie.
 Nowe jego zajęcie jako inspektora hotelowego pozwalało mu dowolnie rozporządzać czasem aby szpiegować Plantada i szukać Jana Czwartka dwóch owych groźnych mieczów Demoklesa, z których jeden miał spaść na jego głowę, drugi na głowę księcia i jego dawnej kochanki.
 Cały więc wieczór chodził po rozmaitych podejrzanych miejscach, gdzie spodziewał się znaleść, owego szczwanego złodzieja, lub przynajmniej otrzymać o nim jaką wiadomość, któraby mu mogła wskazać drogę gdzie go szukać należy.
 Zawiódł się jednak niestety! Niezadowolony w najwyższym stopniu, wrócił do swego, mieszkania przy ulicy Pont-Luis Plillipe.
 — Prawdopodobnie, mówił sobie Jan Czwartek zabrawszy sto tysięcy franków, wyjechał za granicę. Gdyby tak