Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/965

 — Nie panie. Wybudowałem go na spekulację i wynajmowałem zwykle z całym umeblowaniem.
 — Był on równierz wynajęty przed pożarem?
 — Tak panie.
 — A komu?
 — Panu Prosperowi Gaucher.
 Plantade zanotował sobie nazwisko.
 — Od jak dawna pan Gaucher zamieszkiwał w pańskiej posiadłości?
 — Od dwóch dni. Dwudziestego Października wynajął dom na rok cały i zapłacił mi z góry. Na nieszczęście pożar wybuchnął tej samej nocy.
 — Ha! zawołał Plantade niemogąc ukryć swojej radości; wszystko odgadłem więc i zrozumiałem. Do zbrodni przygotowano się więc na kilka dni przed tem.
 — Do zbrodni? powtórzył Servan z osłupieniem.
 — Tak panie; to widoczne.
 — Przypuszczać więc trzeba że to co mi powiedziano wczoraj było prawdą. Mój dom posłużył więc za miejsce jakiegoś okropnego czynu?
 Plantade zaczął bacznie nadsłuchiwać.
 — Ha! ha! mówiono więc to panu wczoraj?
 — Tak ale niechciałem temu wierzyć.
 — A któż to panu o tem mówił?
 — Dwóch panów.
 — Pańskich znajomych?
 — Bynajmiej. Widziałem ich po raz pierwszy wczoraj.
 — A po cóż do pana tu przyszli?
 — Po objaśnienie, tak jak pan.
 — Po jakie objaśnienie?
 — Pytali się o pana Prospera Gaucher, o jakąś dorożkę której niewidziałem, dalej o jakąś młodą osobę którą przewieziono podobno w tym samym dniu do mego lokatora.
 Plantade coraz bardziej natężał uwagę, W jego prze-