Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/967

 — Czy nie mówił ten człowiek panu czem się zajmuje?
 — Mówił mi że jest chemikiem i że w moim domu założy laboratorjum.
 — Ile on mógł mieć lat?
 — Około pięćdziesięciu.
 — Jakiego był wzrostu?
 — Średniego; dość szczupły.
 — Miał zarost lub wąsy?
 — Nie panie; zupełnie wygolony.
 — Nie zauważyłeś w nim pan coś szczególnego, coby na jakikolwiek ślad naprowadzić mogło?
 — Nic bardziej znaczącego. Zająkiwał się tylko cokolwiek, szczególniej gdy prędko mówił.
 Plantade zadrżał z radości.
 — Czy nie zauważyłeś pan — zaczął po chwili — pewnego kurczenia się twarzy przy takim zająkiwaniu?
 — Owszem panie. Zwróciło to moją uwagę.
 Nowemu inspektorowi nie trzeba było więcej.
 — Jestem na tropie!.. — szepnął do siebie z cicha. Wydaje się to nieprawdopodobnem a jednak jest prawdziwem.
 — Czy pan Gaucher sam zamieszkiwał w pańskim domu? — zapytał głośno.
 — Miał dwóch służących. Utrzymują powszechnie że się spalili przy pożarze wraz ze swym panem.
 — To niemożliwe. Czyś pan widział tych ludzi?
 — Nie: ale mi ich opisywano. Jeden miał być wysokim i chudym, drugi jak gdyby w przeciw wstawieniu tłustym i okrągłym jak ogórek.
 — To jakby dopasowane do Dubiefa i Terremonda — pomyślał Plantade. Kto wie, czy ich nie wynajęto do tej sprawy. Muszę wykryć wszystko, skoro tak szczęśliwie na ślad już wpadłem.