Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/968

XXIX.

 — Przydały się panu moje objaśnienia? — zapytał właściciel.
 — Tak i nie. Będzie to zależało od okoliczności, ale pewiedz mi pan coś jeszcze o tej kobiecie którą znaleziono w kopalni. Czy przypuszczają, że uciekła z palącego się domu?
 — Nie panie.
 — Cóż jednak mówią o niej?
 — Że wskutek wrodzonej kobietom ciekawości pobjegła do pożaru, a zeszedłszy po ciemku z gościńca, wpadła w rozpadlinę.
 — Czy ona mieszkała w tej okolicy?
 — Nie panie. Jest tu nieznaną.
 — W takim razie przypuszczenia tych ludzi nie mają podstawy. Obcą kobietę nie interesowałby pożar w pańskim domu. Niemógłbyś mnie pan objaśnić do jakiego ją odwieno szpitala?
 — Niewiem tego, ale o tem z łatwością pan się dowie.
 — Dziękuje za pańską pomoc ale tu jeszcze nie koniec pańskiej uprzejmości. Pragnąłbym zwiedzieć miejsce pożaru.
 — Nic łatwiejszego. Furtka w ogrodzie otwarta nie znaleziono klucza do tej pory.
 — A czy była również otwartą w chwili katastrofy?
 — Tak panie.
 — To jasno dowodzi że nie wszyscy mieszkańcy zginęli w płomieniach. Musieli uciec ale ich dotąd nie wykryto.