Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/976

 — Czy panowie mają jaki ekwipaż? — zapytał doktór.
 — Mamy wózek z miękkiemi materacami. Zdaje się że chora nie ucierpi na takim przewiezieniu.
 — W takim razie byłoby lepiej wnieść tutaj materace i ułożyć na nich chorą, aniżeli ją sprowadzać po schodach.
 Zastosowano się do tego i bezwładną prawie Bertę ułożono na materacach poprzednio uszykowanych na tragach, i w ten sposób zniesiono ją do wózka.
 Edmund przekonawszy się, że Berta dobrze jest otuloną rzekł do Piotra Loriot:
 — Zaczekajcie — pójdziemy razem z wami.
 — Ale panowie niedopełnili jeszcze potrzebnych formalności — rzekł doktór. — Trzeba w kancelarji podać nazwiska i miejsce zamieszkania.
 Ireneusz więc z Loriotem udali się we wskazane miejsce.
 — Jakie jest nazwisko kobiety którą panowie zabierają? — zapytał sekretarz.
 — Elżbieta Duchemin.
 — Jej wiek?
 — Lat dwadzieścia dwa.
 — Sposób utrzymania?
 — Hafciarka.
 — Miejsce zamieszkania?
 — W Passy, ulica de la Tono Nr. 27.
 — Mężatka czy panna?
 — Panna.
 — Czy to pańska kuzynka?
 — Tak.
 — Nazwisko pańskie?
 — Duchemin, tak jak jej. Mieszkamy razem.
 — Czy to jej nieszczęście przypisujesz pan przypadkowi?
 — Tak panie! Wybrała się w odwiedziny do swojej