Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/986

 — Jakże się cieszę, zawołał Théfer, że księcia tu widzę. Będziemy mieli o ważnych rzeczach do pomówienia.
 — Masz pan coś nowego? — wyszepnął Jerzy.
 — Tak i bardzo ważnego. Miało nas spotkać wielkie nieszczęście, ale je zażegnałem.
 — Odnalazłeś Jana Czwartka?
 — Nie z jego strony zagrażało nam niebezpieczeństwo.
 — Więc ze strony Ireneusza Moulin?
 — Bynajmniej.
 — Z czyjej więc strony?
 — Niewiedząc o tem; mieliśmy wroga straszniejszego po nad tych dwóch głupców.
 — Mówże pan kogo?
 — Powiem natychmiast lecz widzę, że książę już drżeć zaczyna na samą myśl o otchłani jaką mieliśmy pod nogami.
 Tu Théfer opowiedział przerażonemu księciu co zaszło w ciągu dwudziestu czterech godzin.
 — Ha! miałeś słuszność! — wyszepnął Jerzy, niebezpieczeństwo było straszne!...
 — Ale na szczęśeie już nie istnieje.
 — Jestżeś tego pewnym?
 — Najzupełniej. Ze śmiercią jadowitej gadziny, niknie i siła jej jadu.
 — Inny człowiek może zastąpić jego miejsce.
 — Niechaj się książę tego nie obawia; — zawołał Théfer. To pewna że zniknięcie Plantada poruszy całą prefekturę i że objorą na jego miejsce innego agenta, ale ten agent nie będzie miał wrodzonego talentu policyjnego jaki miał tamten, któremu przeciąłem, karjerę, a przypadek nie nasunie mu wskazówek i dowodów jakie ma tamten przy sobie w mogile. Naprzykład fałszywa moneta zgubiona przez Terremonda czyż nie jest zabijającym dowodem? Wiedzą