Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/987

zarówno w prefekturze, że dorożka № 13 zatrzymała się który potem zgorzał. Pierwszy raport Plantada zatrzymał się na tem. Dalej nic nie wiedzę.
 — Mogą, wszelako otrzymać wskazówki od właściciela pana Servan albo komisarza policyi w Bagnolet.
 — Jakie wskazówki?
 — O Prosperze Gaucher... o pożarze...
 Théfer rozśmiał się głośno.
 — Gdzie będą szukać Prospera Gaucher — zawołał — i co im mogą powiedzieć spalone gruzy?
 — A Terremonde i Dubief?
 — Ci niepowrócą. Nazbyt wygodnie im będzie uchodzić za porządnych ludzi, by mieli ochotę wracać do kraju i narażać się na niebezpieczeństwa. Sprawa zatem dorożki 13, na wieki zostanie pokryta tajemnicą. Klucz do rozwiązania jej, posiadał tylko Plantade, a ten nie żyje.
 — Szkoda jednakże żeś nie zabrał jego papierów.
 — Chciałem to zrobić, ale przeszkodziło mi zerwanie się ziemi, mimo to, są zagrzebane głęboko i nigdy nie ujrzą światła dziennego. Wszystko idzie dobrze, jesteśmy bezpieczni. Największe nieszczęście w tem leży że mnie usunięto od poprzedniego zajęcia. Trudniej mi będzie dowiedzieć się teraz jak rzeczy stoją.
 — Mniejsza z tem — odparł Jerzy — jeżeli jak mówisz śmierć Plantada przecieła wszystko. Będziesz miał teraz więcej czasu na poszukiwanie Jana Czwartka.
 — Przeszukałem już cały Paryż i jestem pewien że ten nędznik uciekł za granicę z pieniędzmi które nabył tak łatwo.
 — Czego miałby się obawiać? nierozumiem.
 — Chciał być zupełnie bezpiecznym.
 — Był przecie pewnym że pani Dick-Thorn go nie zaskarży. Mylisz się mój Théferze. Jan-Czwartek ukrywa się na pewno w jakiej norze podrogatkowej i tam używa owoców swojej kradzieży.