Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/126

które chciałaś przeciąć w samym kwiecie! Pozwoliłem sobie uczynić to i chlubię się takim czynem?
 — Kto panu powiedział?
 — Nikt... Byłem tego wieczoru w salonie gry... Widziałem jakieś pani stawiała ostatniego ludwika na czerwoną. Nie ma pani pojęcia jak twarz kobiety jest wymowną, gdy stawia ostatniego ludwika... a zwłaszcza gdy go przegrywa! Wtedy powzięłaś pani ten szalony zamiar... Czytałem to z twarzy i z oczów jej... Udałem się za panią... Przytknąłem nos do szyby, podczas gdyś kupowała truciznę... było to laudanum... Czujesz pani woń jego? To nie dobre, zapewniam, a podobno cierpi się okrutnie przed śmiercią po zażyciu tego specifiku! Boże! co za szaleństwo! Szczęście tylko, że znalazłem się tu w porę i nie dopuściłem go.
 — Ej, mój panie — rzekła Blanka z goryczą — Któż ci powiedział, że jutro nie uczynię tego samego?
 — Nie uczynisz pani, gdyż tego nie będzie potrzeba. Znam położenie pani...
 — Pan! — rzekła Blanka — to nie podobna!
 — Zaraz będę miał honor dowieść jej tego... Przybywszy dzisiaj do Baden, liczyłem na pewno, że tu panią zastanę... i to samą. Nagły odjazd baroneta John Snalsby, lub hrabiego Ladonoff, jeżeli pani wolisz, albo raczej Wołocha Gregorego, porzucającego panią hrabinę de Nancey, nie był dla mnie tajemnicą...
 — Co!... jęknęła młoda kobieta przestraszona — i to, pan wiesz także!
 — Oh! wiem daleko więcej! — odrzekł tryumfująco von Hertzog — i jeżeli pani chcesz, opowiem ci całą hi-