Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/142

na panią. Przyjm łaskawie niegodne me ramię i pozwól odpromadzić się do powozu.
 Blanka nie miała powodu odmówić, więc przyjęła.
 — Musisz pani być zadowoloną z wieczoru! — rzekł znów prusak. — Co za powodzenie! — Nowa sztuka jest istotnie ładna. Autor okazał w niej wiele sprytu!
 — Nie myślę teraz o sztuce!... — odrzekł Herr von Hertzog. — Ładna jest, kiedy pani hrabina tak twierdzi, zresztą oklaskiwano ją hucznie... ale ja nie słuchałem... Ja mówię o innem powodzeniu... o nierównie większem bo o pani powodzeniu...
 — O mojem... — zapytała Blanka. — Jakto?
 — Zapewne! Jakkolwiek niesłychanie skromną pani jesteś... niepodobna abyś nie zauważyła nic! Ja widziałem wszystko, co się działo w sali. Nie straciłem ani jednego szczegółu... Aż w karku mię boli, tak nieustannie patrzyłem po za siebie na pierwsze piętro. Ah! pani hrabino, pozwól niech złożę u stóp twoich najszczersze moje powinszowania!
 — A to czego, panie baronie?
 — Nie domyślasz się pani ani trochę?...
 — Nic a nic... tłomacz się pan jaśniej!...
 — Dzisiaj nie mogę... nie śmiem. Jutro będę miał zaszczyt być u pani. Racz sama łaskawie naznaczyć mi godzinę, w której będę mógł to uczynić.
 — Wszystko jedno... wiesz pan, że cały dzień jestem wolna...