Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/15

 — Zapewne. — Nie możesz żądać odemnie nic złego... a zresztą, obowiązkiem moim jest słuchać ciebie.
 Alicyo, mam do wyznania przed tobą rzeczy, od których zawisło moje szczęście... moje życie...
 — Przerażasz mnie! niebezpieczęstwo ci grozi?...
 — Bądź spokojna. — Niebezpieczeństwo istnieje wprawdzie, lecz ty możesz je zażegnać... Moje szczęście moje życie w twoich są rękach...
 — Jakto?
 — Dowiesz się... Dowiesz się o wszystkiem...
 — Mów, błagam cię, mów prędzej!
 — W tej chwili, nie mogę. Twoi wujostwo są w ogrodzie, tuż za nami prawie... — Mogą zbliżyć się lada chwila, a oni wiedzieć nie powinni o niczem... — Alicyo, muszę zobaczyć się z tobą tej nocy...
 — Tej nocy... szepnęła młoda dziewczyna, której drobne rączęta spoczywały ciągle w rękach Pawła, — to niepodobna...
 — Dlaczego?
 — Sam wiesz najlepiej... Jakimże sposobem mogłabym widzieć się z tobą w nocy?
 — Zdaje mi się że nie ma nic łatwiejszego... Któż ci przeszkadza pozostawić otworem drzwi od twego pokoju?
 — Ah! — rzekła Alicya wyrywając ręce z ruchem pełnym obrażonej wstydliwości.
 — Zrobisz to, nie prawdaż, moja najdroższa? mówił dalej hrabia.
 — Nie, nie zrobię tego... Byłoby to bardzo źle z mej strony.
 — Źle przyjąć u siebie na chwilę tego, który w nie-