Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/188

olbrzymiego zawalenia się, w połączeniu z jękiem, skargami i przekleństwami.
 Gregory nagłym ruchem odrzucił się w tył z dala od szpady Pawła, a zwróciwszy się do swoich ludzi, rzekł:
 — Dowiedzieć się co takiego? Prędzej!...
 Ludzie do których to było wyrzeczone, nie mieli czasu spełnić rozkazu. Jeden z federalistów hulających po podwórzu, wpadł zdyszany.
 — Pułkowniku — rzekł — wersalczycy ustawili baterye artyleryi na ulicy Lille... Strzelają z blizkiej odległości na barykadę... położenie jest już nie do wytrzymania...
 — Wytrzyma zawsze dopóki ja nie załatwię się z tym obywatelem! — odpowiedział Gregory zbliżywszy się do Pawła. — Służę panu hrabiemu...
 Szable spotkały się znowu, i przez kilka sekund widno było iskry sypiące się z pomiędzy nacierających na siebie ostrzy.
 Alicya klęcząc w kąciku modliła się...
 Armaty grzmiały. Bomby rozstrzaskiwały barykadę, a za każdym wystrzałem tworzyło się krwawe błoto z ciał ludzkich...
 Dwaj przeciwnicy, z zaciśniętemi w milczeniu zębami, nacierali na siebie groźnie.
 Gregory liczył zapewne wiele na swoją umiejętność robienia szablą, w czem jak wiemy przewyższał pana de Nancey.
 Lecz zarówno jak Paweł nie miał jej w używaniu, co stanowiło na ten raz równowagę.