Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/193

 Dopiero płakała rzewnemi łzami, już głośnym i nerwowym wybuchała śmiechem.
 Gdy zaś Paweł zapytywał ją:
 — Dlaczego płaczesz moja najdroższa?
 Miała zwyczaj odpowiadać:
 — Nie wiem... nie jestem smutną, przeciwnie czuję się szczęśliwą.
 I ma się rozumieć nie umiała zdać sprawy ani ze śmiechu, ani z łez swoich.
 Nakoniec pewnego poranku w miesiącu październiku, idąc z Pawłem pod rękę do ogrodu, gdzie najbardziej lubiła przesiadywać, zachwiała się i gdyby nie obecność młodego człowieka, który podtrzymał ją męzkiem swem ramieniem, niezawodnie byłaby upadła.
 Aż do tej chwili pan de Nancey nie chciał używać doktora, z obawy, by niezaniepokoić Alicyi; przewidując jednak w niewytłomaczonem tem zemdleniu symptomat groźnej jakiejś choroby, nie zawahał się ani na chwilę, lecz napisał do jednej ze znakomitości medycznych, uczynił to zaś w słowach tak naglących, że w dwie godziny potem przybył doktór F... najweselszy i powiemy chętnie, najprawdomówniejszy z doktorów Paryża.
 — Gdzież nasza chora? — zapytał Pawła, który uwiadomiony o jego przybyciu, wyszedł na przywitanie do małej furtki ogrodowej.
 — Jest w ogrodzie, doktorze — odpowiedział pan de Nancey.
 — Więc nie w łóżku?
 — Nie jeszcze, dzięki niebu!