Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/211

 Alicya patrzyła nań ze zdziwieniem. — Zdawała się czytać na twarzy hrabiego zwiastowanie szczęśliwego zdarzenia; obawiała się jednak, czy nie jest w błędzie.
 — Drogi Pawle — zapytała nareszcie — co tobie? — Kiedy odchodziłeś ztąd, nie taki byłeś... Czy z dobrą przychodzisz nowiną?
 — Najdroższa moja — szepnął Paweł głosem bardzo cichym i czułym. — Pozwól powiedzieć sobie, iż jesteś istotą najdoskonalszą i najmilszą, jakiej Bóg pozwolił zstąpić z Niebios i zamieszkać ziemię. Masz postać anioła i takąż duszę. Zapominając o sobie, myślisz tylko o mnie i ukrywasz cierpnienia swoje byle tylko nie zasmucać mnie!..
 Odważna, zrezygnowana, tkliwa, nie żalisz się nigdy, cierpisz zatem podwójnie, ukrywając swe cierpienia! Czy jednak silna w zmartwieniu, potrafisz pozostać silną pod wpływem radości?..
 — Tak... oh! tak... będę silną! — krzyknęła gorączkowo Alicya. — Nie obawiaj się niczego... mów... mów prędko... słucham...
 — Przypominasz sobie, aniele o co pytałaś mnie przed dwoma godzinami?..
 — Pytałam się, czy prędko żoną twą zostanę?.. Czy o tem mówisz, Pawle?..
 — Pytałaś, droga Alicyo, czy dziecię, które za cztery miesiące ma ujrzeć światło dzienne, będzie miało prawo do mojego nazwiska...
 — A ty nie odpowiedziałeś mi na to! rzekła młoda dziewczyna, której spojrzenie utkwione w twarzy Pawła, probowało wyczytać to, co się działo w głębi duszy.
 — Za to odpowiem ci teraz...