Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/257

 — Tak jest. Gonił... i dogonił mnie... Wyzwał na pojedynek mego towarzysza i otrzymał ranę śmiertelną.
 — Ślicznie! romantycznie! namiętnie! Czy działo się to we Francyi.
 — Nie, panie... Za granicą... w Niemczech...
 — Doskonale! A teraz powiedz mi pani, czy mąż nie posiada jakiego dowodu na zakazany ten stosunek? Przez dowód rozumiem jakikolwiek papier mogący być przedstawionym w sądzie... naprzykład list od pani?
 — Był jeden, jeden jedyny!
 — No i cóż?
 — Lecz ten już nie egzystuje.
 — A zatem nie ma ani dowodów przyłapania pani na gorącym uczynku, ani skargi o wiarołomstwo, ani żadnego co się zowie dowodu.
 — Nie, zupełnie nic.
 — Taką rzeczą sprawa pani stoi bardzo dobrze... Zresztą nie rozumiem, dlaczego mąż pani nie miałby jej przyjąć w dom napowrót, gdybyś pani objawiła ku temu ochotę... Może za powód stawić długą jej nieobecność... Chociaż w rezultacie i to złagodzić można, wytłomaczyć się w sposób uniewinniający i porozumieć ostatecznie, przypuściwszy jednak, (co jest rzeczą prawdopobną nieprawdaż), że pożycie małżeńskie nie ma dla pani powabu, że zresztą mąż rozgniewany na panią za przeszłość, pozostają alimenta, a te ja się postaram pozyskać dla niej...
 — Jakaby mogła być ich cyfra?
 — To zależy od majątku męża. Przypuściwszy, że mąż pani ma dwanaście tysięcy franków rocznego dochodu... co jest ładną sumką...