Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/268

dachem, a któremu by to było dowiedzionem na skutek zażaleń żony, będzie skazany na pieniężną karę w kwocie stu, do dwóch tysięcy franków.“
 — I to wszystko — zawołała Blanka.
 — Eh! pani hrabino, a czegóż potrzeba więcej?
 — Ależ to żarty! to żadna kara!... A tamta wspólniczka złego, przeciw niej nic prawo nie mówi?
 — Nic.
 — Ale prawa małżonka może wejść z głową wzniesioną, do domu swego męża?
 — Zapewne!...
 — I może wypędzić nałożnicę?
 — To nie ulega kwestyi...
 — A jeżeli mąż nie zechce przyjąć żony?... Jeżeli zechce zatrzymać przy sobie kochankę?...
 — W takim razie bierze się do pomocy komisarza policyi, który na żądanie obrażonej małżonki siłą publiczną nakazuje szacunek dla prawa.
 — To za wiele skandalu.
 — Tak, bardzo wiele, pani hrabino...
 — A wtedy prawa małżonka może żądać rozwodu?
 — Tak jest, trybunał przysądza odrazu go na jej korzyść... W początkach wprowadzenia Kodeksu Napoleona, prawa małżonka mogła na zasadzie artykułu 230 Kodeksu cywilnego, żądać i otrzymać rozwód z mężem przekonanym o wiarołomstwo, zwłaszcza jeżeli nałożnicę trzyma w domu.
 — Dziękuję panu, prawdopodobnie jutro potrzebować pana będę.
 — Każdej chwili gotów jestem na usługi pani.