Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/273

 Była chwila milczenia, poczem Alicya rzekła:
 — Szczęśliwą i spokojną... Tak, już nią jestem. Lecz o ileż szczęśliwszą i spokojniejszą uczuję się wtedy, gdy wyjdziemy z kościoła, w którym kapłan wymówi nad nami sakramentalne słowa, jednoczące dwoje w jedno ciało.
 — Wkrótce — odpowiedział hrabia — uklękniemy przed nim oboje.
 — Kiedy?... Uśmiechasz się mój Pawle!... Wydaję ci się zbyt niecierpliwą? A więc tak! prawda, pilno mi!... Czyż tobie nie śpieszy się tak jak mnie?...
 — Przeciwnie! może nawet więcej!
 — Więc nie trać czasu!... Co masz do roboty... powiedz?... Chcę wiedzieć!
 — Przedewszystkiem zająć się muszę ogłoszeniem zapowiedzi...
 — Jutro zaraz?
 — Nie, niepodobna jutro.
 — Dlaczego?
 — Brakuje mi niezbędnych papierów.
 — Jakich?
 — Najprzód twojej metryki i aktu zejścia twoich drogich rodziców.
 — Dziś jeszcze mieć je możesz. W Paryżu się urodziłam... i w Paryżu rodzice moi pomarli...
 — Masz racyę. To dałoby się załatwić. Prócz tego jednak potrzeba piśmiennego zezwolenia zacnego człowieka, który zastępuje ci ojca... pana Lafème opiekuna twego... a to więcej zajmie czasu.
 — Ah! — zawołała młoda dziewczyna, trzeba pisać