Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/279

 Alicya czytanie swe rozpoczęła bardzo wzruszonym głosem.
 Gdy zas skończyła, hrabia, którego oczy zwilżyły się łzami kilkakrotnie podczas gdy słuchał, podniósł się z miejsca, a przyłożywszy ze czcią usta do jedwabnych jej włosów, rzekł:
 — Oh! dziecię najdroższe, ty prawdziwym jesteś aniołem! Świat ciebie nie godzien! To też lękam się byś kiedy skrzydełek twoich nie rozwinęła i nie frunęła...
 — Moich skrzydełek? — odpowiedziała młoda dziewczyna — jeżeli je miałam, o czem wątpię, obciąłeś je zabierając mi serce...
 Po chwili dodała:
 — Kazałeś mi przeczytać, drogi Pawle, posłuchałam tak jak zawsze słuchać będę twoich rozkazów... Lecz, ty pisałeś także... Czyż listu twego nie poznam? Pan de Nancey wstrząsnął głową przecząco.
 — A gdybym cię o to prosiła bardzo? — nalegała młoda dziewczyna.
 — Nie żądaj tego odemnie, błagam cię, Alicyo...
 — Dla czego?
 — Przykro mi będzie odmówić ci stanowczo.
 — Więc w liście jest sekret?
 — Tak...
 — Sekret który powierzasz moim krewnym, a który ukrywasz przedemną...
 — Tak jest.
 — Nie dowiem się go nigdy?
 — Owszem, droga Alicyo, przyjdzie czas i na to.
 — Kiedy?