Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/285

wał jeżeli już nie zimną krew, to przynajmniej przytomność umysłu. Cała okropność tego położenia stanęła mu odrazu przed oczyma. Gniew chwilowo stłumiony osłupieniem, wzrastał w jego duszy.
 — Ah! przybyłaś pani! — powtórzył skrzyżowawszy ręce na piersiach. — Prawda, przybyłaś pani! Odwaga jej przeszła moje oczekiwania! Wiedziałem, że pani zdolną jesteś do wszystkiego, tego jednak byłbym się niespodziewał nigdy! Ależ to szaleństwo! Przybyłaś pani jak powiadasz i zdaje się to całkiem naturalnem! Ale czy wiesz ty u kogo jesteś!?
 Blanka Lizely wzruszyła ramionami.
 — Czy wiem? — odpowiedziała. — No! zapewne! jestem u ciebie!
 — I po cóż to przychodzisz pani do mnie?
 — Zabawne pytanie przychodzę zająć swoje miejsce!
 — Twoje miejsce! — zawołał hrabia, wznosząc do góry zaciśnięte ręce. — Kobieta ta śmie mówić w moim domu o swojem miejscu!
 — Tak jest!
 — Ależ niegodna, to miejsce, wiesz dobrze że go opuściłaś sama!
 — Nieinaczej... To też dla tego powiadam, że przychodzę je zająć! Gdyby nie to, powiedziałabym. Pozostaje w niem!
 — Więc pani wszystko zapomniałaś?
 — Przeciwnie.
 — I przychodzisz wyzywać tego, którego tak nikczemnie zdradziłaś, którego zabić kazałaś jednemu z twoich kochanków, wołając: „Zadaj mu śmierć!“