Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/292

powiedziałaś mu pani, że pierwsza jego żona była niewinną, i że zabijając ją, popełnił zwyczajne morderstwo?
 — Bo to prawda!...
 — Eh! pani hrabino, Montaigne powiedział: „Jeżeli trzymasz prawdę w garści, zamknij ją!“ Montaigne był filozofem...
 — Co mnie obchodzi jego filozofja?
 — Zapewne, ale gra ta z mężem pani, była niebezpieczną. Pikador zaczepiający byka w cyrku hiszpańskim, daje dowód mniejszej odwagi niż pani... Pobudzałaś pani do szaleństwa gniew pana hrabiego...
 — Prawda — odpowiedziała pani de Nancey z dziką radością — to właśnie mnie cieszy! Kilkakrotnie w oczach jego dostrzegłam obłąkania ślady.
 — Istotnie... i ja to zauważyłem... Sądzi pani?
 — Oh! jestem tego pewną... Od dawien dawna przychodziło mi na myśl, że on skończy w domu warjatów...
 — Ba! tem gorzej — rzekł znów pan Roch gryząc paznogcie — mało brakowało żeby się rzucił na panią i udusił ją...
 — Byłbyś mnie pan bronił?
 — Zapewne... zapewne... Byłbym rozwinął wiele energii... wiele... wiele... nie trzeba wątpić o tem... ale hrabia silniejszym jest odemnie.
 — No! a gdyby mnie zabił, skazaliby go?
 — Oh! tak jest...
 — Na co?
 — Do ciężkich robót, podług wszelkiego prawdopodobieństwa...