Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/299

zrozpaczonym!... Spraw cud jeżeli trzeba, aby ją uratować, ale ratuj ją doktorze, ratuj ją!...
 — Cóż się dzieje? — zapytał doktór.
 — Umiera!... chodź pan!
 I pociągnął go do ciemnego pokoju, w którym nieszczęśliwe dziewczę wiło się na zburzonem łóżku.
 — Światła proszę, panie hrabio — zawołał doktór zdziwiony tą złowrogą ciemnością.
 Paweł drżącą ręką zapalał świece w kandelabrach.
 Doktór zbliżył się do łóżka, wpatrywał się długo w Alicyę, rzucił jej kilka pytań, których nie słyszała wcale, poczem wracając do Pawła, który rzucił się w fotel zakrywając twarz rękami, zapytał:
 — Co się tu stało? potrzebuję wiedzieć... Pani hrabina upadła?
 — Nie — odpowiedział hrabia.
 — Przeszła jakieś ciężkie zmartwienie? gwałtownemu uległa wzruszeniu?
 — Tak jest, doktorze, tak... strasznemu uległa wzruszeniu!
 Doktór pokiwał głową. Fizognomja jego inteligentna i ruchliwa, wyrażała najżywszy niepokój.
 — Czy grozi jej niebezpieczeństwo? — jąkał Paweł.
 — Tak jest, wielkie niebezpieczeństwo.
 — Jakaż to straszna choroba dręczy i zabija to szczęście moje?...
 — Przedwczesny poród.
 — Więc dziecko stracone?
 Tak jest.
 — Ależ można uratować matkę? można, nieprawda?...