Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/318

doktora Hèlouin, kładł pióro w rękę hrabiego i poprowadził ją po papierze.
 Paweł podpisywał machinalnie, że zaś nikt nie miał interesu zaprzeczać wartości podpisu, wszystko szło jak po maśle.
 Prócz tego, co miesiąc eks-adwokat, który stał się powiernikiem i faktorem hrabiny, wręczał z niesłychaną punktualnością dyrektorowi domu zdrowia należytość za utrzymanie Pawła, pobierając z tego ma się rozumieć małą tantjemę.
 Pewnego dnia za powrotem z Chatou, pan Roch kazał oznajmić się pani hrabinie de Nancey.
 Musiał nie mieć zwyczajnej swej fizyonomii, bo Blanka ujrzawszy go, rzekła żywo:
 — Powracasz pan ztamtąd?
 — Tak, pani hrabino.
 — Czy jest co nowego?
 Wspólnik Fumela skinął patakująco.
 — Źle czy dobrze? — zapytała Blanka.
 — To zależy...
 — Od czego?
 — Od tego, jaki obrót wezmą rzeczy.
 — Wytłomacz się pan!... Umieram z niecierpliwości.
 — Doktór Hèlouin, gdyby mnie był dzisiaj nie widział, (rzecz całkiem nieprawdopobna, bo gdy idzie o zapłatę w terminie, jestem uosobieniem akuratności), miał zamiar pisać do pani hrabiny...
 — W interesie mego męża?
 — Widocznie! Nie wiem, czy pani hrabinie wiado-