Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/325

siły okazać tego. Zaledwie cień pozostał z tego człowieka. Dziecko byłoby wstanie przewrócić go palcem.
 — Bądź dyrektor łaskaw zaprowadzić mnie do męża...
 Doktór Hèlouin ukłonił się i podał ramię pani de Nancey, by przeprowadzić ją przez ogród.
 Doszedłszy do małego pawiloniku w kształcie szwajcarskiego domku, który opisaliśmy wyżej, nasze trzy osobistości weszły na pierwsze piętro, po prostych schodach przystawionych od frontonu.
 W przedpokoju siedział dozorca, odziany na tę uroczystość w nową liberyę, co służyła za jeden więcej żywy dowód komfortu domowego.
 — Może pani hrabina zechce najprzód rzucić okiem na swego męża, za nim wejdzie? — zapytał dyrektor.
 — Bardzo chętnie.
 — Tym sposobem będzie pani mogła przekonać się sama o prawdzie tego, co mówiłem.
 Zasówka utwierdzona w murze, o której wspominaliśmy, podniosła się bez hałasu.
 Blanka zbliżywszy się, zajrzała do pokoju.
 Nie widziała ona hrabiego od dnia, w którym przywiozła go do Chatou.
 Teraz ujrzała przed sobą starca z białą brodą i takiemiż włosami, skurczonego w fotelu, z oczyma w słup utkwionemi.
 Nic, bo nawet zawiędłe rysy, nie przypominały w tym człowieku, hrabiego de Nancey.
 Nie poznała go.