Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/326

 — Gdzież jest mój mąż? — zapytała odwracając się.
 — To właśnie on... — — odpowiedział doktór Hèlouin.
 Blanka zrobiła poruszenie pełne zdziwienia.
 — On! — powtórzyła. — Ah! miałeś słuszność doktorze, ten biedak nie jest niebezpiecznym... Proszę mi otworzyć pójdę do niego.
 — Sama?
 — Ma się rozumieć... Rozmowa moja z hrabią, nie może mieć świadków...
 — Czy rozmowa ta będzie długą?
 — Nie wiem... Dlaczego pytasz się pan o to?
 — Dla tego, bym mógł znów stawić się na rozkazy pani hrabiny, skoro wyjdzie z pawilonu.
 — Sądzę, że mniej więcej za pół godziny skończymy.
 — Ja — rzekł pan Roch — pozostanę w przedpokoju.
 Pani de Nancey przestąpiła próg drzwi otworzonych przez dozorcę, które natychmiast zamknięto za nią.
 Usłyszawszy na posadzce szelest kobiecej sukni, pan de Nancey zwrócił głowę do połowy i patrzył.
 Położenie jego reszty ciała nie zmieniło się, tylko żywszy blask przemknął przez źrenice jego, a pod długiemi białemi wąsami zabłąkał się uśmiech.
 Pani de Nancey wzięła krzesło i usiadła obok męża.
 Przez parę sekund pozostała milczącą, do siebie tylko mówiła po cichu:
 — Oto co z niego zrobiłam! Zemsta moja przeszła wszelkie moje oczekiwania!
 W obecności tego człowieka, który przestał być czło-