Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/328

 Ręka hrabiego drżała bardzo silnie. Widocznie zaczęło go ogarniać wzruszenie. Blanka odrzuciwszy w tył piękną swą głowę, mierzyła go od stóp do głów.
 Oczy Pawła, płonęły teraz jak dwa żarzące węgle.
 Więc był jeszcze człowiek w tem kościotrupie!
 — Czy zadowolonym jesteś z widzenia mnie? — mówiła dalej hrabina.
 — Szczęśliwym, chcesz powiedzieć! Tak jest... Ale dlaczego tak długo kazałaś czekać na siebie? Dlaczego?
 — Mówiono mi — odparła Blanka — że nieżyczyłeś sobie mojej obecności...
 — Kto to powiedział, ten kłamał... Owszem, przywoływałem cię częstokroć... Czekałem... Spodziewałem się... Nareszcie dziś zjawiłaś się tutaj!...
 I Paweł westchnął głęboko na znak niezmiernej radości.
 Pani de Nancey zrozumiała, że dawna jej potęga wraca. Postanowiła iść prosto do celu. Bo i pocóż tracić czas nadaremno w obec roztrojonego do tego stopnia umysłu. Należało kończyć prędzej.
 — Odtąd częściej tu zaglądać będę... — rzekła. — Tak, częściej... co dzień, jeżeli tylko prawda, że istotnie kochasz mnie jeszcze...
 — Wątpisz o tem?...
 — Tak jest...
 — To źle... trzeba wierzyć...
 — Człowiek, który kocha, a który jest bogaty, nie pozwoliłby na to aby żona jego cierpiała nędzę...
 — Nie rozumiem...
 — Pawle ja jestem biedna... Żyć możesz dłużej