Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/331

 — Obraziłeś mnie śmiertelnie, więc się mściłam...
 — Trzeba było mnie zabić! Trzeba było mścić się na mnie, a nie na nich...
 Dogonił ją.
 Chciała uciekać jeszcze, ale schwycił ją za suknię, a objąwszy jej szyję, zamknął kościste swe palce i nieugięte jak stalowe kleszcze.
 — Morderco!... morderco!... — ryczała hrabina. — Morder...
 Nie dokończyła.
 — Niechaj będzie morderca! — odpowiedział Paweł — kat jeżeli chcesz!... wszystko mi to jedno, byłeś żyć przestała!...
 Krzyk okropny... potem głuche chrapanie, a potem nic już...
 Pan de Nancey ściskał ciągle.
 Drzwi zaczęto rozbijać siekierą.
 Paweł rozplątał ręce, Blanka, z głową ściętą prawie, do tyla żywe kleszcze przegryzły ciało a zmiażdżyły kości, runęła na ziemię...
 Wtedy dziwny hałas pomięszał się z łoskotem siekier rąbiących twarde drzewo.
 Kiedy szafa opadła i wkroczono do pokoju, hrabia siedzący na trupie Blanki Lizelly, bawił się splątanym warkoczem długich jej blond włosów...
 Zwarjował powtórnie i śmiał się.