Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/85

 — Róża jak widzisz, droga Blanko — odparł wołoch z uśmiechem.
 — Bardzo ładna jest ta róża!... nieprawdaż.
 — Zkąd ją wziąłeś?
 — Byłażbyś czasem zazdrosną?...
 — Tu nie idzie o zazdrość... Od kogo pochodzi ta róża?
 — Od kwiaciarki sprzedającej kwiaty przy drzwiach salonu gry.
 — Nie masz zwyczaju kupować od niej.
 — Tak jest, lecz dzisiaj biedactwo tak bardzo nastręczało się z wonnym swoim towarem, że nie mogłem jej się oprzeć!...
 — A mnie nigdy nie przynosisz bukietu, Gregory!...
 — Jeżeli pragniesz go, biegnę natychmiast!...
 — Dziękuję!... Bądź łaskaw dać mi ten kwiatek!
 — Z przyjemnością!
 Blanka wzięła różę ofiarowaną sobie przez Gregorego; powąchała takową i drgnęła znowu, lecz tym razem tak, jak gdyby poczuła ukąszenie węża i pobladła.
 Wołoch zakłopotany nieco odwrócił głowę i nie widział tego.
 W miejsce delikatnej woni jaką wydaje z siebie róża, pani de Nancey poczuła ostry zapach opoponaksu, którym goła i wilgotna ręka Szmaragdowej czarodziejki nasyciła łodygę bukietu, trzymając takowy przeszło godzinę...

---