Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/107

 — Błagam cię, zastanów się! — nalegał dyrektor. — Zbliża się stanowcza chwila... Nie zgadzasz się na powiedzenia czego...
 Znowu przeczące kiwnięcie głową.
 — Czy nie masz mi nic do powiedzenia?...
 — Nic.
 — Nawet nie powiesz prawdziwego swojego nazwiska?
 — Mówiłem, że nazywam się Piotr.
 — Zawsze ten sam ślepy upór, przyczyną wszystkiego złego! Masz jednakże jakąś rodzinę...
 — Nie mam.
 — No, jedna dobra chwila, jedno słowo... jedno jedyne słowo... Pomyśl, to twoje zbawienie.
 Skazany zrobił gest zupełnego zniechęcenia.
 — Dlaczego ciągle mi mówicie o zbawieniu? — mruknął. — Czy sądzicie, że mi tak zależy na niem? Czyż nie lepiej umierać, aniżeli żyć, tak jak ja żyję?...
 I pokazał na swoją sparaliżowaną rękę.
 Nie brak tu ludzi litościwych, którzyby byli bardzo szczęśliwi, żeby ci mogli dopomóc — odparł dyrektor.
 Skazany dumnie się poruszył.
 — Jałmużną? — wykrzyknął — nigdy!...
 — Czy nie masz ojca?... matki?... dwojga starców, którzy prędzej czy później dowiedzą się okropnej prawdy, i których rozpacz zabije.
 — Nie pozostawiam nikogo na świecie...
 — Jakto, żadnej drogiej istoty, żadnego wspomnienia w sercu?...
 Przy tych słowach skazany zadrżał widocznie, a krwiste rumieńce wystąpiły mu na twarz wybladłą. Ale trwało to bardzo krótko. Opuścił głowę i odpowiedział:
 — Ani jednej,
 — Co — ciągnął dalej dyrektor — ani żony... ani dziecka?
 Stałość nieszczęśliwego zachwiała się na chwilę. Przycisnął rękę do lewej strony piersi, żeby powstrzymać duszące go bicie serca, przymknął powieki, a dwie łzy popłynęły po policzkach, usta się poruszyły, ale nikt nie usłyszał,