Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/124

 — To co zawsze, drogi ojcze — odrzekł z uśmiechem Grzegorz. — Pracuję...
 — Bezustannie, o tem wiem... Ale pytanie moje co innego miało na celu...
 — Co takiego?
 — Czy jesteś zadowolony? Czy masz liczną klientelę?
 — Nadspodziewanie liczną, mój ojcze.
 — Więc nie przykrzysz sobie w Melun?...
 — Wcale a wcale.
 — Tem lepiej, ja jednakże żałuję, że nie jesteś z nami!
 — Gdybyś wiedział, jak nam tu ciebie brakuje! — dodała pani Vernier.
 — Cóż wam przeszkadza, kochani rodzice, abyście nie mieli zamieszkać razem ze mną.
 Architekt potrząsnął głową.
 — Niepodobna! — odpowiedział.
 — Dlaczego?
 Przepędziliśmy okrągłe trzydzieści lat naszego życia w tej tu budzie, gdzieś się urodził... Jest ona dla nas tem, czem muszla dla ślimaka. W naszym wieku nie tak łatwo zmienia się nawyknienia. Myśmy się tu zestarzeli i tutaj pragniemy umrzeć!...
 — Ale — odezwała się znowu pani Vernier — cóżby tobie przeszkadzało osiąść przy nas?
 — W Saint Maude? — zapytał żywo Grzegorz.
 — Nie, w Paryżu.
 — W obecnej chwili, kochana matko, byłoby to szaleństwem — konkurencja za wielka, walka za trudna. Mógłbym być... mógłbym zostać pokonanym i nie znaleźć nic w zamian za opuszczone stanowisko... Mam nadzieję, że kiedyś będę mógł pomieścić się w wielkiem mieście, ale potrzeba najpierw ustalić sobie reputację...
 — A tymczasem my cię widzieć nie możemy... Z Melun, dla człowieka tak zajętego jak ty, bardzo jest do nas daleko.
 Grzegorz uścisnął matkę.
 — Niech mama nie gniewa się na mnie — rzekł — obiecuję przyjeżdżać częściej...