Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/138

 — Nie... wdowa za dwa tygodnie znajdzie się w domu obłąkanych.
 — I ona także warjatka?...
 — Nie, ale zostanie uznaną za warjatkę na żądanie kuzyna, który pragnie po niej odziedziczyć.
 Renè Jancelyn schował do kieszeni papiery, jakie podał mu doktor.
 — A czy Fabrycjusz zdecydował się oddać ci dokumenty potrzebne do sfałszowania czeku jego wuja Maurycego Delariviére, płatnego w Paryżu w banku Jakóba Lefèbre.
 — Dał mi jako model czek wypełniony na sumę niewielką, ale potrzebuję czasu na przygotowanie planszy.
 — Czy nie możesz wymyć pisma?
 — Nie — jest zanadto dawne... — Potrzebaby użyć środków silnych, ale pozostałyby na papierze kompromitujące ślady...
 Fabrycjusz zresztą nie chce korzystać z okazji, a ja mu przyznaję rację. Obawia się, żeby podejrzenia wuja na niego czasem nie padły.
 — Nie byłoby w tem wielkiego niebezpieczeństwa — pan Delariviére nie wydałby swego siostrzeńca...
 — To prawdopodobne, ale nie mniej jest prawdopodobnem także, żeby go wydziedziczył zupełnie. Otóż Fabrycjuszowi bardzo chodzi o tę sukcesję, bo podobno jest bardzo znaczną.
 — Tylko, że nam nie dostanie się z niej ani centyma! — powiedział Franz Rittner z goryczą.
 — To prawda, że Fabrycjusz jest egoistą i że nas puści w trąbę bez wahania, skoro tylko będzie się mógł obejść bez nas. Ale cóż robić?.. Czy nie masz innych jakich widoków na przyszłość?
 — Niestety nie!.. Żyjemy półśrodkami... potrzebaby przeprowadzić jaką śmiałą kombinację, coby nas wzbogaciła odrazu.
 — Myślę o tem oddawna — odrzekł Renè z uśmiechem.
 — Czy nie znajdzie się coś takiego?
 — Zdaje mi się, że już się znalazło.