Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/15

 Mówiąc to, pani Delariviére zwróciła łagodną swoją twarzyczkę w stronę męża, ale bohaterski wysiłek nie był w stanie zwalczyć cierpienia.
 Chcesz mnie uspokoić kochana Joanno? — powiedział bankier z oczami łez pełnemi.
 — Nie, nie... przysięgam ci, że czuję się zupełnie już zdrową.
 Młoda kobieta mówiła prawdę.
 Po gwałtownem przesileniu, jakie przeszła przed chwilą, przyszło rzeczywiście chwilowe polepszenie.
 — Pomówmy lepiej oto o... Edmie — powiedziała. — Wszak nieodzownie już postanowiłeś... że ją z pensji odbierzemy...
 — Naturalnie... już przecież skończyła edukacją.
 — I zabierzemy ją do New Yorku?
 — Życzysz sobie tego przecie.
 — Wiesz, że najszczerszem mojem życzeniem jest jak najprędsze połączenie się z moję córką, ale wiesz i to także, że nie radabym opuścić rodzinnego mojego kraju.
 — Tak, wiem o tem, że marzeniem twojem osiąść we Francji i zamieszkać w Paryżu.
 — Choćby w okolicach Paryża... tyle tam prześlicznych posiadłości. Edma bardzo prędko stanie się prawdziwą paryżanką...
 — Przyrzekam ci, że spełnię to marzenie twoje.
 — A prędko? — zapytała uradowana pani Delariviére.
 — Nim rok upłynie.
 — O, rok to bardzo długi przeciąg czasu! — westchnęła młoda kobieta.
 — Zapewne, ale musimy przecież wrócić jeszcze do New Yorku. Muszę ukończyć moje interesa, muszę zlikwidować dom bankierski, a szczególniej uskutecznić owo wielkie dzieło, owo święte dzieło, które dzięki Bogu będzie teraz możebnem, a które będzie sprawiedliwą, choć spóźnioną nagrodą za twoje przywiązanie i poświęcenie.
 Jaonna spuściła oczy niby młoda dziewczyna, rumieniec wystąpił na blade jej policzki, ale nic nie odpowiedziała.