Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/165

 — Zrobisz pan wszystko co w ludzkiej mocy, żeby przyspieszyć wyleczenie?...
 — To mój obowiązek... i będę bardzo szczęśliwy jeżeli go wypełnię...
 — Dziękuję panu, i pokładam w nim zaufanie bez granic.
 — Pozostaje jeszcze jedna kwestja do załatwienia...
 — Jaka?
 — Kwestja utrzymania i honorarjum.
 Frantz Rittner spojrzał na Fabrycjusza, a ten go zrozumiał.
 Bankier odpowiedział zaraz:
 — Nie znam warunków pańskiego zakładu, ale jakąkolwiek naznaczysz cenę, przyjmę ją z góry... Jestem bardzo bogaty.
 — Kochany wuju — przerwał Fabrycjusz — pozwól, że się ułożę z doktorem o wszelkie szczegóły... zgłoszę się tu jutro w tym celu i sądzę, że obie strony będą zadowolone...
 Pan Delariviére skinął głową na znak, że się zgadza, a otoczywszy ramieniem Joannę, znów mówił:
 — Powierzam panu, to co mam najdroższego na świecie... Czy aby będę mógł widywać mą żonę?...
 — Przykro mi bardzo, że nie mogę odpowiedzieć na to stanowczo... odrzekł doktor. — Skoro kuracja się rozpocznie, czem mniej będzie pan widywał chorą, tem będzie lepiej...
 — Jednakże nie zabroni mi pan zupełnie... Byłoby to okropne!...
 Będzie pan mógł bywać tu raz na tydzień.
 — Raz tylko? to bardzo mało... to zamało!...
 — Zapewne, ale w mojej metodzie kuracyjnej prawie zupełne odosobnienie jest warunkiem głównym.
 — Poddaję się losowi, jeżeli potrzeba, nie będę jej widywał, tylko co ośm dni... Czy pan sądzi, że widok córki byłby niebezpiecznym dla niej?
 — A! — rzekł Rittner — pani ma córkę?
 — Dziecko siedmnastoletnie, po które przyjechaliśmy do Francji, cieszyliśmy się, że się już nie rozłączymy z nią, a tu naraz spadła na nas ta piorunująca katastrofa!...