Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/170

 — Tak.
 — A likwidacja domu bankierskiego?
 — Pojedziemy obaj do Nowego Jorku, kilka dni wystarczą do przeprowadzenia wszystkiego.
 — Więc wuj odstępuje od zamiaru, postawienia mnie na czele swoich interesów?
 — Tak.
 Młody człowiek poczuł dreszcze.
 Pan Delariviére dodał:
 — Bądź spokojny, nic na tem nie stracisz. Powróćmy do Paryża. Dałeś mi dowody takiego przywiązania, że zjednałeś mnie sobie zupełnie. Nie mam już odwagi rozłączyć się z tobą. Pragnę spędzić ostatek mego życia otoczony tymi, których kocham. Po wyzdrowieniu Joanny prowadzić będziemy życie wspólne. Będzie mi się zdawać, że mam dwoje dzieci! Edma będzie twoją siostrą, a ty będziesz moim synem. Cóż mówisz na ten projekt?
 — Powiadam, że moje szczęście przechodzi nadzieję, a szczególniej moje zasługi! — wykrzyknął rozpromieniony Fabrycjusz.
 — Cieszę się bardzo, że przyszłość taka, jaką ja rozumiem i tobie także się podoba. Przejdźmy do rzeczy najpilniejszych. Nie mogę mieszkać w hotelu, zwłaszcza w środku miasta. Chciałbym kupić jakąś willę w okolicach Paryża, bo było to także marzeniem Joanny.
 — Co wuj rozumiesz przez okolicę Paryża?
 — Passy, Neuilly, Boulogne, Suresnes.
 — Wybornie. Znam w Neuilly willę, która, zdaje się, bardzo będzie stosowną. Wiem, że jest do sprzedania. Pojedziemy ją obejrzeć jutro, jeżeli wuj zechce.
 — Polegam w zupełności na tobie; jedź i traktuj w mojem imieniu.
 — Lepiejby było, żeby wuj sam zobaczył.
 — Daję ci zupełne pełnomocnictwo.
 — Dziękuję za zaufanie, ale nie skończę bez wuja. To nie dosyć, że mnie się podoba, potrzeba, aby się podobała wujowi i kuzynce Edmie.