Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/175

 — Tak jest, kuzynko, zapewniamy.
 Młoda dziewczyna przypomniała sobie znowu, co jej Grzegorz Vernier powiedział: „Matka pani jest słabą, ale nie ma żadnego niebezpieczeństwa“.
 Dała się też łatwo przekonać.
 — Czy ojczulek dziś mnie zabierze? — zapytała, zarzucając obie ręce na szyję pana Delariviére.
 — Dziś, zaraz, moje dziecię, idź przygotuj swoje rzeczy: i pożegnaj się z koleżankami. Zaczekamy tu na ciebie.
 — Przygotować rzeczy... pożegnać się z koleżankami? — powtórzyła Edma zdumiona.
 — To konieczne.
 — Czy ojciec mnie zabiera z pensji zupełnie?
 — Tak, kochana pieszczotko.
 — I już was odtąd nie opuszczę?
 — Mam nadzieję, dziecino moja.
 — Ah! co to za szczęście! Stale przy ojcu i matce! doprawdy, że można zwarjować z radości! Idę do garderoby i do ogrodu. Długo nie zabawię, bo się nie będę przebierała. Za kwadrans najdalej wrócę.
 I znowu wycałowawszy ojca, wybiegła z salonu.
 Pensjonarki wyszły właśnie na wieczorną przechadzkę. Edma schwyciła Martę.
 — Czy ci się przytrafiło co szczęśliwego, żeś taka rozpromieniona? — zapytała Marta.
 — Ojciec przyjechał i zabiera mnie ze sobą — odrzekła młoda dziewczyna.
 — Dzisiaj?
 — Zaraz.
 — I pozostaniesz u rodziców?
 — Tak, kochana moja.
 Marta zmarszczyła brwi.
 — Co ci jest? — spytała żywo Edma. — Czy nie podzielasz radości mojej?
 — Najprzód wcale nie cieszę się z tego, że utracę jedyną moją przyjaciółkę, a potem myślę o Grzegorzu.
 Edma zadrżała.